Bir Varmış, Bir Yokmuş..

Bir varmış bir yokmuş. Evvel zaman içinde masallar şehrinde iyi mi iyi yeryüzünün meleği niteliğinde biri yaşarmış. Okadar saf, temiz, iyi, kötülük nedir bilmeyen, yapılan kötülüğü anlamayan yada anlasada mutlaka öyle değildir diyen biri varmış. Ona diken atsan o sana gül atarmış. Ona arı göndersen o sana bal gönderirmiş.
Kendisiyle barışık, mutlu mutlu bir çevre ile yaşar gidermiş.... Lakinn kötülükler sarıvermiş etrafını. O her ne kadar görmek istemesede onları, etrafında olan kötü olaylara gözlerini kapatsada kötülükler onun etrafından ayrılmaz olmuş. Canını sıktıkça sıkmışlar.  Çok ugrasmıs onları bu kötülüğün içinden kurtarmaya ( kendisi gibi iyi olmalarını istemiş ) çok uyarmıs cok çabalamış ama huylu huyundan vazgeçmemiş. Bizim melek bakmış olacak gibi değil vazgeçmiş bırakmış kendi hallerine. Görmezden gelmiş kendine yapılanı, olanı biteni, umursamamış aldırmamış. Ama kötüler çekememişler onu bırakmamışlar. Fesatlık, art niyet, kötü düşünce ne ararsan salıvermişler iyiliğin üzerine. Ama iyilik bu kötülüğü yenilir mi hiç...

Ona bütün bu yapılardan sonra anlamışki  bizim iyilik diken atana gül atılmayacagını. İşte ozaman anlamış kötülük girmişse bi kere insanın içine bir daha cıkmayacagını. İşte ozaman anlamış kendini bile çekemeyen insanın onu hiç çekemeyeceğini. İşte ozaman anlamış kötülüğe iyilik yapılmayacağını... 

Kötüler ne kadar çoğasalarda biz biliyoruzki İyiler var oldukça onlar var oluyorlar.

İyilik baki kalır ama kötülük ölümcüldür.

Göz olgunlaştı mı, temeli, özü görür. Ama kişi şaşı oldu mu parça buçuğu anca görür. (Mevlana)

İyilik Deniz olsa Kötülük de yerine su koymadan devamlı denizden su alsa, bu iş yinede denizi çöle çevirmeye yetmez kendi yorulduğu ile kalır...

Bence Sende iyilik yapmayı dene alışkın değilsin BECEREMEZSİN ama bi yerden başlamış olursun!