Hayatımın Şahidi..

Abim askerdeyken günleri nasıl saydığımı, özlemle nasıl beklediğimi elimden geldiğince aktardım buraya.. Geçen yıl bu zamanlar abim askerden geleli 12 gün olmuştu.. Ev neşe dolmuştu, her gün başka bir ağır yemek yapılıyor, misafirler geliyor, biz misafirliğe gidiyorduk.. Dolu dolu geçiyordu günlerimiz.. O yokken geçmeyen,  bitmeyen ama bizi bitiren zaman, o gelince nasılda hızlı geçer oldu.. Şöyle bakıyorum da bir yıl 12 gün ne çabuk geçmiş.. Ama biz hala ilk geldiği gün gibi neşeli, huzurlu bir şekilde devam ediyoruz çok şükür, ilk geldiği zaman ile şimdiki zaman arasındaki tek fark ağır yemekler çok sık yapılmıyor artık :)

Biz 4 kardeşiz.. Ablam 10 yıldır evli olduğu için abimle daha farklıdır aramızdaki bağ.. Biz ailemizin ve evimizin her türlü ihtiyaçlarını yüklenmiş, sırt sırta vererek pek çok zorluğu kolaylaştırmış, birbirimizi tamamlamışızdır.. Beraber motosiklet üzerinde yıllarımız geçti.. Önce beni işe bırakırdı, sonra dükkanımızı açardı.. Ben iş çıkışı dükkanımıza gider, abimin işinin bitmesini bekler sonra da darabaları beraber indirir, dükkanımızı kilitler evimize giderdik.. Yağmurlu havalarda bile motosiklet üzerinde yolculuğumuza devam ederdik.. Yağmurdan istop eden motorumuzun, ıslanan bujilerini beraber kurular takardık.. Beraber ıslandık, beraber pazar alışverişi yaptık, beraber ekmek aldık, beraber ağladık.. Ailemize sıkıntı verebilecek durumları eve yansıtmadan, beraber çözmeye çalıştık ve çok şükür çözdük.. Arkadaşlarımızın düğünlerine beraber gittik, misafirliğe gideceğimiz zaman market önünde durup içecek bir şeyleri beraber aldık.. Çok güzel yaptığı tavuklu bulgur pilavını ekmekle sıcak sıcak beraber yedik.. Yazın dama yatak serer, beraber uyurduk.. Gelir gider işlerini, alınacak verilecekleri beraber ayarladık.. Ailemizi kimseye muhtaç etmeden, elimizden gelenin en iyisini yapmaya çalıştık.. Biz sadece aynı karnı, aynı evi paylaşan kardeş olmadık hiç bir zaman.. Çok güzel kardeş, arkadaş, yoldaş, dost, can, kan olduk birbirimize.. Aynı hayatın acılarını, tatlılarını paylaştık.. Ayrı bir dünya kurduk orada yaşadık..O askerde iken o kadar eksik hissettim ki kendimi.. Yıllardır o kadar alışmıştık ki bu birlikteliğe, o gidince çok afalladım.. Beraber yaptığımız her şeyi tek yapar oldum, ama hep bir şey eksik kaldı, o yoktu.. Sol yanım, sağ kolum, gülüşüm, sırtımı yasladığım, güvendiğim uzaktaydı.. Saniyeler, dakikalar, günler, hafta sonları, aylar zorda olsa geçti ve vatani görevini bitirip geldi, kavuşmamız bayramdı.. Eksiğimiz Tamamlandı..
.
28 mayıs salı günü nikahım var ve o gün Sbr'min doğum günü.. Özel bir gün, çok özel bir an ile birleşecek inşAllah.. Çok düşündüm nikah şahidim kim olsun diye.. Çok yakın gördüğüm büyüklerim, dostlarım var.. Kimisi yakın, kimisi uzak.. Uzaktakilere teklif bile edemedim külfet olmasın diye.. Ama seçimde yapamadım.. Sanırım birde bunu dert etmeyeyim diye birden yaradan bir işaret gönderdi ve dedi ki, hayatının bu kadar içinde olan, her anını bilen, açsan aç, toksan tok olan.. Konuşmadan anlaşabildiğin.. Beraber gülüp, beraber ağladığın.. Kanın, canın, gardaşın.. Hayatının en büyük şahidi, olsun nikah şahidin..

... Gülümsemelerimiz Eksilmesin ...

♥