Son Zamanlarda..

Zaman o kadar çabuk geçiyor ki, hele de akşamları.
Kısıtlı zamanda yetemiyorum, yetişemiyorum.
Eve gidiyorum, sofrayı hazırlıyoruz, iftarımızı yapıyoruz.
Teravihe yetişebilmek için bulaşıkları kardeşimle yıkıyoruz.
Ben köpüklüyorum, o duruluyor :)
Bu arada belirtmek istiyorum, kardeşim buluğ çağında bir delikanlıdır.
Bulaşıktan sonra hedef banyo, hemen abdest alıp hazırlanıp çıkıyoruz.
İbadet zaten başlı başına insanı huzura erdiren, manen doyuran bir duygu,
ama camide başka bambaşka duygular kaplıyor içimi.
Klima ve vantilatör etki etmese de, ter içinde kalsam da,
Kütür kütür öksürmeye başlasam da, manen o kadar duygu yoğunluğu yaşıyorum ki,
bunlar etkilemiyor bile vız geliyor.
Camiye gelen küçük çocukları görünce imreniyorum ama hayıflanıyorum da,
neden ben onlar kadarken bilmiyordum böyle duyguları diye.
Sonra da hiç bilmemekten iyidir diyip teselli ediyorum kendimi.
.
Günlerim böyle geçiyor.....
.
Ve sen yine denendiğinde,
ve yine kalbin daraldığında,
ve yine bütün kapılar yüzüne kapandığında,
ve yine ne yapman gerektiğini bilemediğinde,
uzun uzun düşün ve hatırla yaradanını,
Allah kuluna kâfi değil mi? (Zümer/36)
.