Yalnızlığın da Yalnız Kaldığı Yer..

.

Savrulduk. Oradan oraya. Ruhlar âleminden rahme düştük ilkin. İnsan için bir savrulma az olmalıydı. Dağların bile teslim almaya çekindiği, taşımaya çekindiği "Emanet-i Kübra"yı biz sırtlamıştık nede olsa. Rahmin rahat ve güvenli döşeğinden, dünya denilen imtihan meydanına yollandık ağlaya ağlaya. Sürüldük adeta. Anne denen o güvenli ülkenin topraklarından, bu âlemin karmaşasına. Bir meydanda şaşkın şaşkın, bir o yana bir bu yana dolanıp duruyoruz, o gün bu gündür. İmtihan zordu, ayrılık daha bir zordu. O hatırlayamadığımız ama hep özlemini duyduğumuz âlemin izlerini bu dünyada arar olduk. Bir kere ayrıldık ya, bin kere daha ayrılmalıydık. Oraya buraya dağılmalıydık. Biz başka şehirlere gittik, onlar başka ülkelere. Yediğimiz içtiğimiz ayrı düştü, kalbimize ayrılığın ateşi düştü. Birini, birilerini aramaya koyulduk, yakınlaşmak için. Tek başına olmak, tek atan yürek olmak, yorucu mu yorucu, ağır mı ağır geliyordu insan ruhuna. Yükümüze başka birinin el atmasını, ucundan kıyısından tutmasını istedik. Aradığımız bazen kendimizdik. Kendimizden bile uzağa düşmüş, gurbete yuvarlanmıştık. İnsanlar arası yalnızlık değildi bu, insanın içindeki doğuştan gelen varoluşsal yalnızlıktı. Bunu ne bir insan neden bir duygu yok edebilirdi.
.
.
Şair Cahit Koytak'ın yalnızlığın da yalnız kaldığı yer, dediği yer;
" Onu yerinde bulamamışsın gibi,
  Kendini yalnız hissettiğin yer.
  Yalnızlığında yalnız kaldığı yer..
  İşte orası, o köşedir belki,
  Seninle beraber her şeyin bittiği
  ve Allah'ın başladığı yer. "
Bizimle O'nun arasındaki mesafe, Bizim ondan uzaklığımız, O'nun bize sonsuz yakınlığı. Ancak O'na kavuşunca, O'na dönünce bitecek olan yalnızlıktır varoluşsal yalnızlık! Bu dünyada bu yalnızlık dinmez. Az buçuk teselliler buluruz belki, bir an unuturuz belki ama varoluşsal yalnızlığın soğuk nefesi ensemizdedir hep. Bizi takip eder nereye gidersek gidelim. Hep durur kalbimizin en mümtaz köşesinde.. Mustafa Ulusoy
.
..